Mäi eerschd Schulljohr 1950

von Anita Trostel

Noa de Uusderferie 1950 sein isch en de Schull ikomme. Mir woren de erschde Johrgang noa em Kriesch, der en de kadolije Volksschull en Biewer em Frehjohr, schdatt em Härbst, mem Schulljohr anifange häd.

Voller Unidold hann isch off denn gruße Daach iwaad. Mäi Gruußällere ha ma bäim Ledder-Unkel en Näiwidd en braune Schullranze aus Ledder ikoafd. Häirenn koamen en Tafel em Tafelschoner, en Greffelkasde aus Holz med Greffele un em Greffelschbedzer drenn un e Bläschbixje mem Schwämmsche.

Mäi Geedsche doahd bäi Wuppertal wohne, wo ed vill Weweräie goaf. Die häd ma en dun‘gelgriene Schdoff med em hellgriene Mosder ischeggt. Doadraus häd ma dann de Frau Naachel aus de Kolonie mäi Klääd fier de eerschde Schulldaach inähd. Nä, wat woor isch su schdolz off dat schiene Schdegg.

Wie dann de eerschde Schulldaach doa wor, hann mäi Modder un isch oas off de Weesch imachd. Vierher ha ma noch mäi Freindin un säin Umma aafholld. Rischdisch offikratzt sein ma fier denne zwei Fraue herihebbt un oas Tafelläppscha, die aus em Ranze rausiguggt hann, hann inausu offikratzt medihebbt, inausu wie dat Essekesselsche, dat am Ranze aninschnallt woor.

An de Hand ze giehn, koam ned enfroach, mir woren joa nau gruß un koamen en de Schull.

Wie ma dann off de Burschschdroaß näher an de Schull koamen, ha ma oas awer schonn wat zereggihale un wie isch die ville Kenner off em Schullhoff isiehn hann, weil grad gruße Pous wor, doa hann isch idaachd, dat isch doarsch dat Iwehls ned doarschkommen un sein ganz klänlaut bäi mäi Modder an de Hand igange. Nau had isch widder Kurasch un ma sein good doarsch dat Idrängels doarschikomme. Off em Schullhoff schdoannen noch mie Kenner med ihre Medder un mir hann oas debeiistellt un aafiwaat, wie ed wäidergiehn doahd.

Dann koam dat Fräulein Skrobek. Se häd isoahd, dat se oas Lehrerin weer un dat ma oas zwei un zwei offschdelle sollden, wann die annere Kenner noa de Pous widder en de Klass igange sein, erschd koamen de Jonge un dann de Mädscha.

Oas Klass wor em erschde Schdock un ma mussden oas en de erschde Räije fier em Pult vomm Fräulein Skrobek hinsädze. Oas Medder schdoannen henne en de Klass un hann iguggt, newer wenn ihr Kend hinisädzd doat weere.

Dann mussden ma oas Tafel, denn Greffelkasde un dat Schwämmsche auspacke un de Lehrerin häd noaiguggt, ob ma och alles debai hadden. Se häd oas dann isoahd, dat ma die Sache nau jeden Daach medbringe sollden un dat ma noch en Fibel, also e Lesebooch brauchden. De Medder hann sisch dann noch noa de Schullschdonne erkunnischd un dann woor die erschde Schdonn och schonn remm.

Nau sei ma off de Schullhoff. Häi schdoann schonn en Fodograf, ed wor Baiasch Ewald, der häd von oas zesamme e  Bildsche imachd. Paar mussden sich off en Bank sädze un die annere hann sisch med dem Fräulein Skrobek dehenner ischdälld. Med änem Ooch hann isch off mäin Modder iguggt un med dem annere off Baiasch Ewald, dremm hann isch fier mäi Lewe e Schullbild, wo isch wonnerschien droff schielen.

En Schulltutt goaf ed dumoals noch ned. Äne einzige häd ähn ihad, un die es vonn oas all beschdound woore. Dann ha ma all e Täfelsche Schokolad ischänkt ikreschd, die woor von de Schülerschbeisung. Wer wolld, konnd noch e Einzelbild mache loasse un ann woor de erschde Schulldaach remm un mier sein heim.

Am nächsde Daach soaßen ma dann en na volle Klass med Kenner vom erschde bes zemm värde Schulljohr. Die „Gruuße“ sein zeerschd beschäfdischd woore un dann doarfden mir „Klääne“ Schnäggehäuser moale, eimoal reeschs remm un eimoal links remm. Isch hann med mäiner klääne Hand su fest off den Greffel idreggt, dat die Relle fier emmer en der Tafel drenn bliefen.

Meddaachs mussden ma oas dann med oasem Essekesselsche anschdälle, ed goaf Schülerschbeisung. Außer demm Melischbrei häd die ma awer su good wie nie ischmäggt, dremm wor och Samsdaach mäine lefsde Daach, doa goaf ed nämlisch nur Schokolad. Zem Glegg fier misch, es die Schülerschbeisung dann awer bahl aafischaffd wore.

Oas Fibel woor en de Zweschezeit och ikomme un isch woor glegglisch, dat isch nau lese doarfd. Isch hann schonn fierher iübt un hann schon vill Buchschdawe ikonnd. Ma häd bäi oas wat Näijes ausprobiert, dat hieß „Ganzheitsmethode“. Mir hann gleisch ganze Weerder iliert un ned erschd nur Buchschdawe. Alsu ha ma eifrisch Hans, Lotte, Rolf un Sonne ilese un Pappkärtscha offilähd, off denne ma die Weerder widdererkannt hann.

Ich sein emmer fruh iwese, wa ma gleisch en de erschde Schdonn räschne hadden, dann had isch dat henner ma. Ma mussden bondije Schdäfja läje un aafzehle, wie vill dat wooren. Wor dat dann glegglisch remm, dann koamen mäin lefsjde Fäscher, lese und schräiwe.

Wann isch misch beäile doat, dann konnd isch denne „Gruuße“ zohiere, die hann joa schonn su vill iwossd un die hann su indressande Sache iliert. Isch konnd ed kaum aafwaade, bis mir och su schiene Sache liere doaten.

Su es de Zeit remmigange un vier de Herbstferie goaf ed „Gefdblääder“. Ed goaf Nuude fier Offmerksamkeit, Bedroan, Schienschrefd, Relijon, Lese, Schräiwe un Räschne. Dat Fräulein Skrobek häd noch doabei ischrewwe wie ma oas su mache doaden. Dat Zeuschnis es dann vom Vadder unnerschrewwe un widder bäi de Lehrerin aafigeewe woore.

En de Zweschezeit hadden ma och unnernanner Freindschafde ischloasse un isch hann jede Moarje mäin Freindin fier de Schull en Sejendorf am Schbortplatz aafiholld. Isch had en Schullweesch von 20 bis 30 Minudde un isch sein schonn vom zwedde Daach an allään igange, dumoals koamen joa noch ned su vill Audos.

Schnell woor dat ersche Schulljohr remm un mir woren kään „I-Detza“ mie. Jedz ha mir ganz medleidisch off die Klääne iguggt, die ganz dusma bäi de Mama an de Hand off de Schullhoff koamen. Ma konnd rischdisch märge, dat dat Wärtschaftswonner em Komme woor,  ed koamen nämlisch schonn vill mieh Kenner med na Schulltutt em Arm zem eerschde Schulldaach.