Frehjohr

(von Anita Trostel)

 

Moa[1] bloasen de Meerzwäst em ed Haus,

doa wellsde am lefsde ganed raus.

Moa schäind de Sonn su wonnerschien,

un lockt disch zem schbaziere giehn.

Wann de en Gaade häs, fängsde aan ze säe

un dais de Kadoffele zem keime lä‘e.

Un hiersde am Himmel vill Ischrei,

dann zejen bestemmd de Hoorgäns vorbei.

Dais de rischdisch gugge, hann ma schonn Abrell,

der mischt awer emmer noch wat e well.

Oft ka ma – un dat es ned ilooche –

de Uusdereier em Schnie noch sooche.

De Sonn gähd noch em de Bränn eremm,

doch dat es nau nimmi ganz su schlemm.

Wann de Vischelscha peifen am freje Moarje,

doa vagiehn da all däin Wendersoarje.

Dann es e doa, de schiene Mai,

de Wender es zem Glegg vorbei.

Aaf un zo dun de Eisheilije noch Zoores mache,

doadrewwer ka ma awer nur noch lache.

Häi un doa daid schonn e Schwälfje fleje,

am lefsde dät ma med em zeje.

Bie es dat Frehjohr eimoa schien,

däden de Uhre doch nur hiefreggs giehn.

[1] Oa = offenes o wie in Koch