Blasius

Von Anita Trostel

Mäin Umma koam aus de Eifel.

De Eifel es joa schonn emmer en good kadolije Gejend iwese, un wie dat doa off jede Fall frejer su woor, goaf ed an Maria Lischdmäss, am 2. Fäbrua, denn Blasiusseje.

Die Läid sein all em Sonndaachsschdaat en de Kärsch em sisch de Blasiusseje geewe ze loasse, se hann iglofd, dat se em ganze Johr dann kään Halswieh kräijen.

De Kallefelse Hein, en ahle Eifeler, häd dumoals moa vier ädlische Johre en Schleswisch-Holschdein iarwäid un aus der Zeit woor e noch good kondand mem Ole Nehls. Aaf un zoo hann se sisch noch besoochd un su woor de Ole grad em de Zeit em Lischdmäss beim Hein off Besuch.

„Ole“, häd de Hein isoahd, dau gähs med en de Kärsch un läss da och de Blasiusseje geewe. Bäi eisch doa oowe es ed emmer su zuchisch, doa kann dat ned schade. Dat hellefd och wann de evangelisch bes.“ Alsu es de Ole med.

Fier denn Seje mussden dann die Läid all voanne an de Kommionsbank giehn un dann häd de Pasdur sisch med zwei ikreizte brennende Kierze vier jeden Einzelne hinischdälld, häd wat off Latein ibeed un zemm Schluss noch de „Blasius“ aniroofe. Dann häd der- oadda diejenije sisch bekreizischd un es zeregg en de Bank.

Weil de Kallefelse Hein en wischdije Mann em Dorf woor un e och en de Kärsch iholfe häd, häd der nadierlisch en de Kärsch en Platz en de eerschde Bank ihad. Su soaß e jedz och doa un de Ole newer imm.

Der häd meisdens awer nur Bahnhoff un Aaffahrt vaschdanne, wann die Eifeler ischwädzt hann. Der Kölsche Enschlaach vonn de Eifel woor joa ganz annaschda wie der „Plattdütsche Snack“ un su koam ed dann och ze foljender Begeweheid:

De Hein un de Ole wooren die eerschde an de Kommionsbank un de Hein häd em Ole als Gast de Vierdredd iloasse. De Ole ganz fromm, räggt em Pasdur säine Hals ängähn, doamed der ganze Hals och denn Seje aafkräije doat und hierd ganz andäschdisch em Pasdur säinem Ibeet zoo. Dann hierd e „Blasius“ und dängt, dat de Pasdur off Eifeler Platt isoahd häd: „Blas sie us“. Med zwei kräfdije Schdieß bläsd e du die Kierze aus. De Hein newa imm kräid en Lachanfall un wie de Pasdur un die annere Läid, die debai schdoannen,  kabiert hann, wat de Ole doa iliwwert häd, hann  medilachd, dat ed en de Kärsch nur su ischalld häd.

De Ole woor ganz vadaddad un konnd sisch käne Rähm off dat Iläschda mache. Häd du awer imähnd, dat dät noch med zoo demm Seje gähn dat Halswieh ihiere un häd och kräfdisch ilachd.

Fier de Hein woor de Andacht remm. Noa säinem Blasiusseje hädde  sisch de Ole ischnabbt un es med imm unner de stränge Bligge vonn denne annere en de Bänk, die ned wossden waremm su ilachd weere doat, schnellsdens aus de Kärsch raus.

Off dat Schbillsche hin, sein die zwei en de Wärtschaft, hann sisch ähne idrun‘ge un de Hein häd de Ole offiklärt, wat e falsch imachd häd.

Dat Ischischdje häd mäin Umma mir dumoals vazehld, wann isch off ihrem Schuuß soaß un ibeddelt hann: „Umma vazehl ma noamoa wat vonn frejer.“