Wender

Wender

Wender

(von Anita Trostel)

Medde Dezemba es ed med  de Besinnung eremm,

die Chresdaachshektik iwwerkimmt all ganz schlemm.

Ed weerd ibodzd, imachd un ibraachd,

doamed alles schien es fier die heilije Naachd.

Ganze Heerschaare duun en de Ischäfde remloafe[1],

wollen se doch all noch e schien Chreskinnsche koafe.

An Chresdach weerd nur idrun‘ge un igesse,

un sisch pudekrämbisch off em Sofa isesse.

Der äne freit sisch, wann de Januar es weiß,

wann de Baach zoifrore es un e kann off ed Eis.

Der annere schännd un kann iwwerhaupt ned lache,

e häd nämlisch kän Losd en Rutschbahn ze mache.

Doch de Kenner hann Schbass, hollen de Schlidde aus em Schopp,

und gefs de ned aachd, häs de en Schnieball am Kopp.

Doch de Wender es nimmi dat, wat e frejer moa wor,

de Tempradure weren wärmer Johr fier Johr.

Em Fäbrua es dat meisde dann rem,

dat ganze emfend ma schonn nimmi su schlemm.

Och die Daach sein schonn länger en ganze Schdonn,

geer giehd ma jedz raus en de Wendersonn.

Ma mischd sisch ald Idan‘ge iwwer de Frejohrschplanze,

wann ma siehd, dat de Meggelscha em Sonneschein danze.

An Fasnacht weerd dann, der Brauch es iblewwe,

med vill Tamtam de Wender vadrewwe.

[1] Oa = offenes o wie in Koch

Kommentare sind geschlossen.